Van Lund naar Campbell River

Om 7.15 uur wakker door de buren die aan het inpakken zijn. Nog even relaxen en op naar het ontbijt. Het is bijna 09.00 uur en het grootste deel is al op.

Als we om 09.45 uur willen vertrekken en Arjen gaat uitchecken blijkt dat er alleen nog yoghurt is voor het ontbijt. Degene die ons moet uitchecken is ook het ontbijt aan het regelen. Te weinig personeel voor een vol hotel. Een britse dame vergelijkt het met faulty towers, niet echt een compliment.

We stoppen onderweg nog even bij een strand waar ze een leuk kinderpark hebben, dus Jelle gaat nog even spelen. Uiteindelijk zijn we een uur te vroeg bij de boot. Er is niks in de buurt, even uithouden in een warme auto.

Het is een grote boot met genoeg faciliteiten. En ja hoor we zien onze eerste walwis. Prachtig om te zien zo’n grote staart. We zijn er niet helemaal over uit of het een Orka is of een bultrugwalvis.

Op Vancouver Island moeten we nog 45 minuten rijden naar het hotel. Het hotel ligt aan de zee, prachtig om te zien. We hebben een mooie ruime kamer met een patio die uitkijkt op de bomen.

Later op de middag gaan we kijken bij de pier waar een man zalm aan het schoonmaken is. Arjen stelt wat vragen en we komen erachter dat de wilde zalm heel rood is en dat de gekweekte zalm een extra vin heeft op zijn rug. De rode wilde zalm smaakt ook heel anders dan de gekweekte zalm.

Dit deel van Canada hebben ze veel vis en tegen de avond komen we bij een restaurantje aan de haven. Hier verkopen ze verse vis, het is erg druk en we hebben meer dan een uur gewacht op het eten, maar het was het meer dan waard. Zelfs Jelle eet flink wat vis en zegt dat het bijna net zo lekker is als die van opa.

Als Jelle op bed ligt drinken we wat wijn op de patio en spelen een spelletje qwirkle, wat een rust om ons heen.

Zeekayaken en Savary Island

We worden allemaal rond 7 uur wakker. We balen nog steeds over de kamer, maar we hebben het zeekajaken om naar uit te kijken. We gaan eerst even langs Nancy’s Bakkery om dingen voor de lunch te halen en dan aan het ontbijt. We kunnen weer wagels maken, dus dat is cool! De koffie is sterk, dus Arjen is helemaal tevreden.

Het kayaken is een kleine 10 minuten rijden. We komen bij een prachtig resort aan waar bij de waterkant verschillende gidsen bezig zijn met de materialen. Er blijkt een fout gemaakt te zijn waardoor er 2 groepen zijn voor 9 uur. Wij zijn de geboekte groep, dus kunnen wij deze ochtend varen. De andere familie moet vanmiddag terugkomen.

Onze gids Corey legt een hoop dingen over de kayak uit. Hoe stap je er in, hoe peddel je (zit veel meer aan vast dan je denkt), wat te doen als je omslaat en als laatste; hoe kom je er uit? Het is een zeekayak, dus geschikt om op de oceaan te varen, en heeft een roer wat je met je voeten kan bedienen. Jelle en Arjen hebben 1 kayak en Rebecca zit bij de gids.

Bij het afvaren blijkt het al een speciale ervaring, er is namelijk een brand aan de overkant. Overal in Britisch Columbia staan waarschuwing over extreme fire hazards en wij zien aan de overkant een bosbrand ontstaan. De brandweer is er al druk met helikopters. Terwijl wij afvaren zweeft er een helikopter rond de brand. Er hangt een mist over het gebied wat door de rook veroorzaakt wordt.

We gaan 4 uur pedellen door het gebied genaamd de Desolation Sounds. Dit gebied is door de First Nations al gebruikt. We zien onderweg zeehonden, zeesterren en verschillende andere diertjes. Ook varen er veel boten af en aan naar het brandgebied. Het blijkt te gaan om het huis van oesterkwekers. Deze oesters zijn in de jaren 50 vanuit Japan geimporteerd en doen het zo goed dat het een lokaal product geworden is.

We stoppen voor de lunch op een steenstrand. Hier gaan Jelle en Arjen nog snorkelen, op zoek naar leuke dieren. Jelle vind het snorkelen echt geweldig, weer een nieuwe ervaring. Na de lunch doet Arjen nog een schatzoektocht. Dit is op basis van geocaching en in de schat ligt een boekje om een berichtje achter te laten en mogen we iets uitzoeken om mee te nemen naar huis, het wordt een Canada koelkastmagneet. Dan is het alweer tijd om naar het startpunt terug te varen. De tijd gaat veel te snel.

We besluiten hierna naar Savary Island te gaan om even op een zandstrand te genieten van de zee. Met de watertaxi zijn we daar in 5 minuten (ze houden van snel varen) en we spelen een uur in de zee. We nemen de taxi om 17:30 uur weer terug naar het vaste land. Weer eten we uitgebreid bij het lekkere restaurant. Gek genoeg was het de 2de keer beter dan de 1ste keer, iets wat ons niet vaak gebeurt.

Van Whistler naar Lund

Het is Jelle zijn verjaardag, maar de wekker gaat om 6 uur. We hebben een lange dag voor de boeg, maar eerst ontbijt met een kaarsje! Onze luxe 2 nachten zitten er op.

We vertrekken uiteindelijk om 7:30 uur vanuit Whistler. We hebben een vrij druk schema want vandaag gaan we 2 ferries nemen om uiteindelijk in Lund uit te komen. De ferry bij Horseshoe Bay doet denken aan de boot naar texel, wellicht iets groter. In het water liggen allemaal kleien eilandjes en de ferry gaat er met groot gemak langs. We hebben heerlijk rustig weer, maar op het sun deck waait het nog behoorlijk. Moet je nagaan hoe het is als het slecht weer is.

Van Langdale rijden we door een gebied wat doet denken aan California, kleine dorpjes aan het water, veel watersport. We rijden door tot de ferry naar Saltary Bay. De weg naar de ferry is zeer bochtig, dus het rijdt behoorlijk langzaam. Dit is een first-come-first-serve systeem en al gauw na ons sluiten de hekken voor deze veerboot. Deze tocht duurt 10 minuten langer dan de vorige (50 minuten).

Vanaf de ferry rijden we highway 101 af, helemaal tot het einde. Na dit punt zijn er geen wegen meer die veel noordelijker gaan. Het voelt ook een beetje als het einde van de wereld. Vooral ook als we de kamer zien. We komen van overweldigende luxe en dit hotel is in alle opzichten het tegenovergestelde. De airco rammelt alsof het een trein is, de muren zijn dun en de badkamer is net als de TV; erg klein. Dit is even wennen voor ons hoor! Sterker nog, de kamers zijn nog niet eens schoongemaakt als wij binnen komen, dus weer terug naar de lobby en veel poeha. We worden in de bar gezet met drankjes van het huis.

Het stadje is ook erg druk, wat gek is, gezien er maar 3 echte gebouwen staan, het hotel, een bakkerij en een restaurant. Wat blijkt; het is een feestweekend in canada (civic holiday) en deze plek is de enige manier om bij Savary Island te komen. Alle auto’s die geparkeerd zijn, tot ver buiten de stad, zijn dus van bezoekers aan dat eiland. Een soort Texel in de baai tussen het vaste land en Vancouver Island.

We gaan de andere gebouwen verkennen. Bij de bakkerij blijken ze een wilde verzameling aan cinnamon roles te hebben (Arjen blij!). Als we afrekenen krijgen we er 1 gratis voor Jelle z’n verjaardag. Het restaurant blijkt ook erg goed! Het is niet alleen betaalbaar, maar ook het eten is erg goed. Heerlijk verse vis die lokaal gevamgen is.

Jelle en Rebecca vinden ook een Beads & Crafts stalletje. Daar kiest Jelle een mooi armband als kado uit. Hij is er helemaal blij mee.

Dan gaan we maar lekker op bed liggen. Het is nog vroeg, maar zo’n dag maakt je moe. Rebecca doet oordoppen in om het kabaal van airco’s en dunne muren tegen te gaan. Morgen gaan we zee kajaken, dat is toch heel wat om naar uit te kijken.

Zipline Bear Tour

De dag van het fameuze ziplinen is aangebroken. We gaan de Bear trail doen waar we 5 ziplines namen, over 4 treetop bridges gaan en gaan zweven over lengtes van 121 meter tot 335 meter.

Eerst maar even wat eten. Het ontbijt is in het restaurant en alles op de kaart ziet er lekker uit. Rebecca neemt een eggs benedict, simpelweg omdat ze het nog niet eerder heeft gehad. Jelle neem wat cornflakes en Arjen de blueberry pancakes. Het is allemaal heerlijk. Uiteindelijk blijkt de waarde van ons ontbijtje zo’n $100 te zijn, waanzinnig voor een ontbijt, maar aangezien het bij de suite hoort nemen we het er maar van.

We gaan met de shuttle naar het stadje. Daar vinden we onze weg naar de organisatie en het verzamelpunt. Tot onze verbazing komen we daar Fred (collega) en zijn gezin tegen. Ze gaan ook ziplinen, alleen dan de iets extremere versie (eagle). We zijn beiden ongeveer dezelfde route aan het volgen, alleen zij doen meer activiteiten voor grote kinderen. We hadden niet verwacht elkaar hier tegen te komen, maar pas in Vancouver, op het einde van de rit. We besluiten vanavond met elkaar wat te gaan eten.

Jelle mag 3 ziplijnen alleen doen en 2 aangehaakt aan de gids. Na de eerste lijn heeft hij de smaak al snel te pakken en kan niet wachten tot de volgende. Hij zegt dat als hij later groot is hij ook de allerhoogste en langste lijn gaat doen. Deze is wel 2 km lang. De Bear Tour is erg mooi en prima voor de eerste keer. Op de laatste lijn durft Jelle zelfs ondersteboven te hangen.

Eerst even relaxen nog. We ontdekken het stadje en gaan op zoek naar een Dairy Queen. We vinden er een, maar bij het afrekenen blijken zij niet in staat de giftcard te verwerken. We nemen toch de ijsjes, het is bijna Jelle z’n verjaardag. Om 3 uur canadese tijd is hij immers in Nederland jarig.

Terug in het hotel zingen we dan ook lang-zal-hij-leven. Tot Jelle zijn verbazing hebben we toch nog een kadootje voor hem. Verstopt in de koffer lag er nog een spelletje voor op de switch. Hij is zo blij en gaat het meteen spelen. Rebecca gaat even werken aan haar blog en Arjen gaat op zoek naar de Kayaks. Na een formulier (bij al het leuke is een waiver) te hebben ingevuld kan hij even lekker dobberen op het meer.

Van Clearwater naar Whistler

We vertrekken om 8:30 van het resort. We moeten een hele lange weg afleggen, 450km in ongeveer 6 uur, om bij Whistler te komen. Gelukkig heeft de dame achter de balie een kaart met een korte route voor ons. Onze navigatie geeft deze route niet aan, maar het zal een behoorlijke tijd van onze rit af moeten halen. De gravelweg naar boven gaat ook deze route verder. Vervolgens wordt de weg steeds smaller en hobbeliger. Langs ravijnen zonder vangrail en hier en daar dieren op de weg.

We zien wat eekhoorns en herten. De weg wordt steeds moeilijker om te begaan. We zijn blij met onze SantaFe, een grote SUV, wat met een normale auto was deze weg volgens mij niet te doen. Dan draaien we de bocht door en zien een helling van 20%. Aan het eind loopt de weg dood. Althans, je moet toeteren en dan komt een pontje (groot genoeg voor 2 autos) ons ophalen. Schuin door de stroming vaart het gammele ding naar ons toe.

De veerman begint een praatje en vertelt dat hij de dag ervoor 41 keer was overgevaren. Dat is wel het drukste tot nu toe vertelt hij. Hij vraagt naar onze route, de kaart die we hebben zegt route 24, dan route 97 en als laatste route 99. Hij kijkt wat moeilijk en vraagt of we hebben gekeken op de 97 alweer open is. Gisteravond heeft het hard geregend en op de 97 blijkt een heuze “mudslide” te zijn geweest. Weer geven we het vertrouwen aan de dame achter de balie, die ons net over een 7km lang heuvelweggetje had gestuurd, en nemen toch onze route.

Tijdens een plaspauze (jipee voor deze publieke toiletten) om 9:45 ontmoet Arjen de man die vertelt dat hij de dag ervoor een bergingsmedewerker heeft ontmoet die op de Discovery Channel een show heeft (Highway through Hell). In de winter blijkt dat de bijnaam voor deze routes te zijn. Met het vele bochtenwerk in de heuvels snappen we dat wel.

We gaan even van onze route af om in 100 miles house wat te eten. Na wat rondrijden vinden we de lokale mall en kunnen we proviand inslaan. Daarna gaan we de highway 97 op. Na een tijdje rijden komen we bij het plaatsje Clinton. En hier begint de file. We staan een hele tijd stil, terwijl de andere kant wel lijkt te rijden. Zou de weg dan toch afgesloten zijn?

Na ongeveer een half uur gaan we opeens rijden. Langs de restanten van de mudslide. Het gaat kilometers door. Het lijkt erop dat de mudslid op de weg terecht is gekomen en vervolgens de weg van de minste weerstand (met de weg naar beneden) zo verder is gegaan. Na ongeveer 5 kilometer komen we het begin van de tegenkomende file tegen. Ze laten steeds een hele stoet autos door en dan mag de andere kant wachten. Om en om. We rijden ongeveer 6 kilometer om het einde van de files tegen te komen, dan beseffen we hoeveel geluk we hebben gehad dat we maar een half uurtje hebben moeten wachten.

We vullen de tank bij een Tradingpost. Een oude handelost wat nu omgebouwd is tot een benzinestation en supermarkt. We maken ons op voor het laatste stuk. Al snel komen we bij Duffy Lake. Hier vind je een hele hoop boomstammen die zijn samengedrukt op het einde van de stroming. Je kan er zelfs overheen lopen. Een prachtige locatie die we door hebben gekegen van Riksja Travel. En dan begint onze laatste stuk in de bergen richting Whistler. Er wordt gewaarschuwd voor Extreme Grades.

Het gaat op en neer en we komen afdalingen tot 13% tegen, niets zoals ons bergweggetje van vanochtend. Op een gegeven moment zien we bordjes voor Runaway Lane. Wat zou dat toch zijn? Het blijken steile hellingen te zijn waar je tegenop kan rijden als je remmen het niet meer doen. We doen er wat lacherig over, maar bij de volgende parkeerplek vinden we al toeristen met oververhitte motoren en iets verderop een camper die daadwerkelijk de runaway lane heeft moeten gebruiken. Oppassen dus!

En dan komen we in Whistler. Een drukke bergstad. Hier zijn 34 liften voor skiers in de winter en tijdens de zomer zijn dat mountainbike liften. Ons hotel ligt weer iets buiten de stad, vlakbij the upper village aan het Nita Lake. Het heet dan ook The Nita Lake Lodge. Het blijkt onze meest luxueuze stop te zijn. Bij het inchecken blijkt dat we zijn geupgrade naar een suite. Dit is een kamer waar we naast de slaapkamer ook een woonkamer met keukentje hebben. Echt giga groot. In de kamer ligt een lieve brief voor Jelle om hem te feliciteren met zijn verjaardag (5 augustus) en een kadobon voor de dairy queen voor $25 van Riskja Travel. Super leuk! We hebben ook opeens ontbijt bij onze suite gekregen!

We blijven hier helaas maar 2 nachtjes. Morgen gaan we ziplinen. Iedereen is hier toch wel een beetje nerveus over. We eten in de bar nog even en dan is het tijd voor bed. De voetjes omhoog en even wat TV kijken.

Relaxdag in Clearwater

Het is inmiddels de 6de dag zonder goede wifi, dus wij maken deze verhalen offline in de hoop goede wifi ergens te hebben. Deze locatie ligt zo ver buiten het stadje dat alles met satteliet gaat.

We hebben vandaag een relaxdag ingelast. Morgen gaan we onze langste rit van de vakantie tegemoet, dus even niets doen is wel lekker. De was moet ook weer even gedaan worden. Bij de laundromat is ook een plek waar het internet het af en toe doet. Dus we bivakeren daar even om nog wat whatsapp berichtjes te sturen en te lezen. Het is echter niet goed genoeg om het blog te updaten.

Arjen besluit om de kajaks te proberen. Het meer bij het resort is aan alle andere kanten omringt met bos en heuvels. Het is nog vroeg, dus er zijn geen andere gasten op het meer. Zeer indrukwekkend om dan even in alle rust rond te dobberen, en een mooi moment om met de gopro opnames te maken.

In de middag gaan we nog even met z’n 3en het meer op. Jelle is best wel nerveus, het is toch heel wat om op een bootje te zitten en zelf te moeten peddelen. Na de eerste meters zit hij volop te genieten. Na een tijdje gaan we weer aan land. Rebecca en Jelle worden bij het aanmeren nog aangevaren door een paar belgen in een roeiboot (je verzint het niet), maar na een rondrit in het riet komt het allemaal goed.

Nog even uitpuffen op de pier. We zien allemaal kleine visjes zwemmen. Met je voeten in het water beginnen ze aan je te knabbelen. Jelle besluit om te gaan zwemmen, eerst even aftasten hoe koud het water is en dan springt hij er in. Dat kunnen wij niet op ons laten zitten en al snel duiken we om de beurt het water in. Heerlijk verfrissend. We zien ook nog een visarend rondcirkelen en een duik nemen en het meer is een vis armer. Weer horen we in de verte de wolven huilen.

Met het avondeten bakt Arjen wat hamburgers op de bbq. Gelukkig is er een overkapping want het regent. Als alternatief voor bbq gereedschap gebruikt hij nu een plastic vork en lepel om het vlees om te draaien.

Door het warme weer hebben we elke avond wel onweer en regen gehad. Overdag is het zo heet dat de donderwolken zich boven de meren vormen. Het weer slaat dan opeens om en harde wind en regen maken dat we lekker in het huisje de relaxdag afmaken.

Watervallen

Op naar Wells Gray Provincial Park waar heel veel watervallen zijn. Eerst nog even boodschappen doen, omdat morgen een relaxdag is en Rebecca de route naar het stadje morgen niet nog een keer wil doen.

Als eerste gaan we naar Moul Falls. Na een hike van een uur komen we bij de waterval. Machtig om te zien en we hebben deze tocht gekozen omdat je heel dichtbij de waterval kan komen. Arjen gaat zelfs achter de waterval langs. Dit is een smal en glad pad, dus Jelle en Rebecca slaan dat even over. De tocht terug naar de auto is een stuk zwaarder aangezien het voor een deel steil omhoog is. Waar Jelle het op de heenweg nog spannend vindt, rent hij ons nu vooruit.

De tweede waterval is Helmcken Falls, deze is gelukkig maar 3 minuten lopen vanaf de parkeerplaats. Dit is de grootste waterval die er is in het park, 141 meter hoog. Om je een idee te geven: Niagara Falls is 53 meter hoog.

Nu weer 47 km met een bochtige weg terug. We stoppen in Clearwater bij Dutch Lake. Wat eten bij The Painted Turtle met prachtig uitzicht over het meer. Na het eten gaan Arjen en Jelle nog even zwemmen. Lekker van de pier afspringen.

Terug in het huisje blijkt dat er op de veranda, hoog in de punt van het dak, een wespennest zit. Er komt iemand van het resort kijken maar ze zitten te hoog om nu weg te halen. Zoals de man zegt zolang je ze niet stoort en niks zoets buiten eet of drinkt dan is er niks aan de hand. We gaan toch maar even binnen zitten voor het veilige gevoel.

Morgen blijven we in de buurt, een relaxdag, want de dag erna komt is er een lange rit naar Whistler.

Van Jasper naar Clearwater

Om 8.20 uur zijn we vertrokken, het is nog lekker rustig op de weg. Na 50 minuten rijden is het ineens een uur vroeger, we zijn in British Columbia. Nu 9 uur tijdsverschil met Nederland. Waren we net een beetje van de jetlag af moeten we weer wennen aan de nieuwe tijd.

Terwijl we aan het rijden zijn staat er een de overkant een auto met knipperlichten, dus even afremmen. En wat blijkt er staat een Elk (hert) langs de kant van de weg te eten. Dit keer een volwassen mannetje met een groot gewei. Arjen stapt uit om foto’s te maken.

We stoppen bij Mount Robson, om 8.45 uur (BC tijd). Koffie drinken met een prachtig uitzicht op de besneeuwde berg. Er is ook een klein speelplaatsje met een toestel waar Jelle kan klimmen, hij kan zijn geluk niet op en het kost wat moeite om hem weer mee te krijgen in de auto.

Tweede stop is om 10.40 uur bij rest area ‘Thunder River’ met een uitzonderlijk vieze wc dus het flesje toilet cleaner (gekregen van Claudia) kwam erg goed van pas.

Rond 12.30 uur komen we aan in Clearwater, we gaan eerst langs de visitors centre en halen een kaart van Wells Gray Park, hier zijn meerdere watervallen. We eten een broodje bij een klein cafeetje en gaan op weg naar Alpine Meadows Resort. Het ligt officieel in Clearwater maar toch nog 30 minuten rijden. Deze weg is zeer kronkelig, dan weer omhoog en dan weer omlaag en een grotendeels niet geasfalteerde weg. Dat is wel even spannend de eerste keer, maar de auto kan het prima aan.

Alpine Meadows Resort ligt aan Hallamore Lake met mooie huisjes tegen de berg aan. We gaan ‘s middags nog even in een bootje roeien, we horen in de verte de wolven huilen, bijzonder om te horen. ‘s Avonds hebben we gegeten bij het restaurant van het resort. Daar heeft Jelle nog een dance off gedaan met een andere jongen (the swiss van Fortnite). Om 20.00 uur zijn we allemaal in slaap gevallen.