We vertrekken om 8:30 van het resort. We moeten een hele lange weg afleggen, 450km in ongeveer 6 uur, om bij Whistler te komen. Gelukkig heeft de dame achter de balie een kaart met een korte route voor ons. Onze navigatie geeft deze route niet aan, maar het zal een behoorlijke tijd van onze rit af moeten halen. De gravelweg naar boven gaat ook deze route verder. Vervolgens wordt de weg steeds smaller en hobbeliger. Langs ravijnen zonder vangrail en hier en daar dieren op de weg.

We zien wat eekhoorns en herten. De weg wordt steeds moeilijker om te begaan. We zijn blij met onze SantaFe, een grote SUV, wat met een normale auto was deze weg volgens mij niet te doen. Dan draaien we de bocht door en zien een helling van 20%. Aan het eind loopt de weg dood. Althans, je moet toeteren en dan komt een pontje (groot genoeg voor 2 autos) ons ophalen. Schuin door de stroming vaart het gammele ding naar ons toe.

De veerman begint een praatje en vertelt dat hij de dag ervoor 41 keer was overgevaren. Dat is wel het drukste tot nu toe vertelt hij. Hij vraagt naar onze route, de kaart die we hebben zegt route 24, dan route 97 en als laatste route 99. Hij kijkt wat moeilijk en vraagt of we hebben gekeken op de 97 alweer open is. Gisteravond heeft het hard geregend en op de 97 blijkt een heuze “mudslide” te zijn geweest. Weer geven we het vertrouwen aan de dame achter de balie, die ons net over een 7km lang heuvelweggetje had gestuurd, en nemen toch onze route.

Tijdens een plaspauze (jipee voor deze publieke toiletten) om 9:45 ontmoet Arjen de man die vertelt dat hij de dag ervoor een bergingsmedewerker heeft ontmoet die op de Discovery Channel een show heeft (Highway through Hell). In de winter blijkt dat de bijnaam voor deze routes te zijn. Met het vele bochtenwerk in de heuvels snappen we dat wel.

We gaan even van onze route af om in 100 miles house wat te eten. Na wat rondrijden vinden we de lokale mall en kunnen we proviand inslaan. Daarna gaan we de highway 97 op. Na een tijdje rijden komen we bij het plaatsje Clinton. En hier begint de file. We staan een hele tijd stil, terwijl de andere kant wel lijkt te rijden. Zou de weg dan toch afgesloten zijn?

Na ongeveer een half uur gaan we opeens rijden. Langs de restanten van de mudslide. Het gaat kilometers door. Het lijkt erop dat de mudslid op de weg terecht is gekomen en vervolgens de weg van de minste weerstand (met de weg naar beneden) zo verder is gegaan. Na ongeveer 5 kilometer komen we het begin van de tegenkomende file tegen. Ze laten steeds een hele stoet autos door en dan mag de andere kant wachten. Om en om. We rijden ongeveer 6 kilometer om het einde van de files tegen te komen, dan beseffen we hoeveel geluk we hebben gehad dat we maar een half uurtje hebben moeten wachten.

We vullen de tank bij een Tradingpost. Een oude handelost wat nu omgebouwd is tot een benzinestation en supermarkt. We maken ons op voor het laatste stuk. Al snel komen we bij Duffy Lake. Hier vind je een hele hoop boomstammen die zijn samengedrukt op het einde van de stroming. Je kan er zelfs overheen lopen. Een prachtige locatie die we door hebben gekegen van Riksja Travel. En dan begint onze laatste stuk in de bergen richting Whistler. Er wordt gewaarschuwd voor Extreme Grades.

Het gaat op en neer en we komen afdalingen tot 13% tegen, niets zoals ons bergweggetje van vanochtend. Op een gegeven moment zien we bordjes voor Runaway Lane. Wat zou dat toch zijn? Het blijken steile hellingen te zijn waar je tegenop kan rijden als je remmen het niet meer doen. We doen er wat lacherig over, maar bij de volgende parkeerplek vinden we al toeristen met oververhitte motoren en iets verderop een camper die daadwerkelijk de runaway lane heeft moeten gebruiken. Oppassen dus!

En dan komen we in Whistler. Een drukke bergstad. Hier zijn 34 liften voor skiers in de winter en tijdens de zomer zijn dat mountainbike liften. Ons hotel ligt weer iets buiten de stad, vlakbij the upper village aan het Nita Lake. Het heet dan ook The Nita Lake Lodge. Het blijkt onze meest luxueuze stop te zijn. Bij het inchecken blijkt dat we zijn geupgrade naar een suite. Dit is een kamer waar we naast de slaapkamer ook een woonkamer met keukentje hebben. Echt giga groot. In de kamer ligt een lieve brief voor Jelle om hem te feliciteren met zijn verjaardag (5 augustus) en een kadobon voor de dairy queen voor $25 van Riskja Travel. Super leuk! We hebben ook opeens ontbijt bij onze suite gekregen!

We blijven hier helaas maar 2 nachtjes. Morgen gaan we ziplinen. Iedereen is hier toch wel een beetje nerveus over. We eten in de bar nog even en dan is het tijd voor bed. De voetjes omhoog en even wat TV kijken.